Cztery cyferki i literka

Na samym wstępie zaznaczę, że jestem zwyczajnym szarakiem, który nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej. Jestem swojskim wykonawcą. Polskim everymanem. Kiedy udałem się na pocztę z pytaniem, czy mają dla mnie przekaz pieniężny z Urzędu Skarbowego – który należał mi się z tytułu nadpłaconego podatku - pani w okienku ze zdziwieniem zamrugała oczami, poprosiła mnie o dowód osobisty, sprawdziła wszystkie możliwe koperty w czerwonym koszyczku, który miała umieszczony na biurku w miejscu gdzie zwyczajowo powinien znajdować się monitor od komputera, albo chociaż mały Jezus, albo Maryjka, uśmiechnęła się i cmoknęła kilka razy ustami.

- Nic nie mamy na ten adres – stwierdziła.

Przyjrzałem się uważnie koszyczkowi w którym przez kilka sekund grzebała palcem o bardzo długim paznokciu, a później uśmiechnąłem się w jak najbardziej przymilny sposób.

- Pani chyba nie do końca mnie zrozumiała – powiedziałem bardzo spokojnie. - W Urzędzie Skarbowym powiedzieli, że przekaz dla mnie został nadany 3 tygodnie temu. Jest już dawno po terminie rozliczeń... więc już teraz w tym momencie – postukałem palcem o blat na którym znajdowała się gruba szyba oddzielająca mnie od kobiety. - Powinienem dostać odsetki...

- To pan mnie chyba nie zrozumiał – rzuciła kąśliwie, a później zaczęła artykułować. - Nic – Nie – Mam – Dla – Pana...

Zachłysnąłem się powietrzem.

- Dobrze – powiedziałem jeszcze wolniej, próbując uporządkować myśli.

- Szybko.

- Dobrze – powtórzyłem i zacząłem kreślić palcem na blacie niewidzialną mapę. - O ile się nie mylę... Proszę mnie sprostować, jeżeli jest inaczej...

Wywróciła do góry oczami i westchnęła.

- Urząd Skarbowy mieści się na Rynku, prawda? W centrum? - kontynuowałem. - Jak pani widzi na moim dowodzie osobistym... O dokładnie tam... Mieszkam na Rynku... Czyli dosłownie obok, prawda? Mógłbym powiedzieć nawet, że żyję w sąsiedztwie Urzędu Skarbowego...

- No i?

- A gdzie mieści się Urząd Pocztowy któremu podlega Rynek​? - Mój palec zawędrował dwa centymetry w bok od miejsc, które na niewidzialnej mapie, którą nakreślałem na blacie z zapałem prawdziwego kartografa, oznaczały Urząd Skarbowy i mieszkanie w którym byłem zameldowany. Moje mieszkanie.

- Proszę pana jesteśmy obok dworca – powiedziała zgodnie z prawdą.

- A dworzec mieści się obok Rynku, prawda? - naciskałem. - Zmierzam do tego, że w Urzędzie Skarbowym przekaz o wartości 500 zł został nadany 3 tygodnie temu i powinien znajdować się TUTAJ... W tym Urzędzie Pocztowym, któremu podlegam. A skoro te trzy miejsca znajdują się tak blisko siebie... Urząd Skarbowy, moje mieszkanie i Poczta...

- Nie mam czasu na filozoficzne wywody – prychnęła.

- Chodzi mi o to, że gdybym był kadłubkiem - bez rączek i nóżek - doczołgałbym się z mieszkania do Urzędu Skarbowego, po moje pieniądze szybciej niż wy mi je dostarczacie. Proszę pani to nie jest 50 zł na wafelki i lizaki, tylko 500...

- Powtórzę to wolniej, żeby pan zrozumiał... Nic nie dostarczamy, bo nic nie mamy... Jak Urząd Skarbowy jest taki mądry, to dlaczego nie dali panu numeru nadania? Oni w tym Urzędzie Skarbowym zawsze coś kręcą, a później zrzucają na nas odpowiedzialność...

- Numer Nadania?

***

 

- Tak – powiedziałem do pani w Urzędzie Skarbowym. - Chciałbym numer nadania...

Kobieta westchnęła pogrzebała w kilku plasitikowych koszyczkach, a później otworzyła wielki zeszyt i zaczęła go kartkować. Wzdychała przy tym ciężko, jakby lada chwila miała dostać ataku astmy. - Ooooo... Tu jest... Nadany 3 tygodnie temu...

Zamrugałem powiekami. Przez chwilę zastanowiłem się, czy plastikowe koszyczki to typowe wyposażenie biurowe w Polsce, ale myśl szybko uciekła ustępując świadomości, że:

- Czyli jednak!

- Tak... Tak... Mamy podpisaną umowę z Pocztą Polską... Nadajemy przekazy na jedynce...

- Na jedynce? – powtórzyłem próbując zrozumieć o co chodzi.

- Wolno... - wytłumaczyła.

- Minęły trzy tygodnie – mruknąłem pod nosem niezadowolony.

Kobieta wzruszyła ramionami. Naprawdę wydawała się czymś strasznie zmęczona. Może wpatrywaniem się w czarnobiały monitor, który był pewnie starszy niż Przygód kilka Wróbla Ćwirka? Dała mi kawałek kartki na której wypisała cztery cyfry.

- To wszystko? - upewniłem się. - Cztery cyfry?

- I literka – dodała.

I rzeczywiście.

 

***

 

- Cztery cyfry i literka – powiedziałem z satysfakcją, kładąc na blacie karteczkę, gdzie jeszcze dwa kwadranse temu nakreślałem niewidzialną mapę. - Mój numer nadania.

Kobieta niechętnie wzięłą karteczkę do ręki, jakby znajdowało się tam wulgarne słowo, albo pornograficzny rysunek, a później znowu zaczęła grzebać w czerwonym koszyczku. Później wstała ze swojego miejsca mierząc mnie wzrokiem, zupełnie jakby obwiniała mnie za to, że musi się ruszyć, a później dała nura na zaplecze. Kolejka ludzi stojąca za mną była wyraźnie zniecierpliwiona.

To dziwnie jak wiele rzeczy można usłyszeć, stojąc w kolejce na Poczcie.

Kobieta wróciła do okienka po kilku minutach, lekko zaniepokojona.

- Nie mamy takiego przekazu.

- Nie?

- Sprawdzałam.

- I nie ma?

- Został nadany – zająknęła się. - Ale nie ma go tutaj.

- Dobrze – rzuciłem spokojnie. - Mamy trzy wyjścia. Może pani pójść poszukać jeszcze raz, albo poprosić swojego kierownika, albo zadzwonić do listonosza...

Mlasnęła ustami głeboko nad czymś myśląc.

- Nie sądzi pani, że to głupie – dodałem nagle wyrywając ją z zamyślenia. - Przeanalizowała pani każdą najdrobiejszą linijkę tekstu na moim dowodzie osobistym i zarzekała się pani, że nic nie zostało nadane na mój adres... a teraz... Cztery cyferki i literka!

- Tak. To rzeczywiście głupie – przyznała, chyba nie do końca świadoma tego co mówi. - Sprawdzę jeszcze raz, a później zadzownię... do... eee... listonosza. Proszę poczekać, dobrze?

Ktoś stojący za mną wycedził przez zęby soczyste przekleństwo.

- Cztery cyferki i literka – powiedziałem z uśmiechem.

 

***

 

Stojąc w kolejce w Revenue w Dublinie po swój numer PPS byłem pełen złych myśli. Ogarniał mnie niepokój. Jako świeżo upieczony emigrant bałem się załatwiania formalności, wychodząc z przeświadczenia, że zwyczajnie nie dam sobie rady. Moje samopoczucie pogłębiał jeszcze fakt, że za mną stał czarnoskóry mężczyzna, który jak twierdził mieszkał w Irlandii dwanaście lat, był taksówkarzem i kompletnie nie umiał mówić po angielsku.

Jedyne słowa które wypływały z jego ust to:

-Welcome my friend.

Wciąż i wciąż. O różnym natężeniu i odmiennej artykulacji. Cały sens wypowiedzi zawierał się w intencjach. Jak przekaz podprogowy. Ktoś mówi ci „Welcome my friend", a ty już wiesz... Po prostu wiesz. Wiesz o nim wszystko.

Nerwowo ściskałem numerek, który wypluła maszyna. Patrzyłem na duży płaski ekran, na którym były rozmieszczone stanowiska i numerki, które miały zostać obsłużone.

W myślach wyobrażałem sobie, jak trudne będzie wypełnianie 12A (Application for a Certificate of Tax Credits and Standard Rate Cut-Off Point) o którym opowiadał mi znajomy.

Jak ogromne było moje zdziwienie gdy wszystkie formalności znajęły mi 10 minut. Po czterech dniach dostałem na swój adres na Bow Bridge kopertę z numerem PPS. Później założyłem konto. Później znalazłem pracę. Jeszcze później dostałem zwrot podatku.

Przestałem się denerwować.

Wszystko było dobrze.

System PAYE działał. Tax Credits było dla mnie jak magia.

 

***

 

Pani na poczcie wróciła do okienka trzymając w ręce mój przekaz pieniężny i karteczkę z numerem nadania.

- Znalazłam – wyjaśniła i zaczęła chichotać zadowolonia z siebie. Listonosz do którego zadzwoniła poradził jej gdzie powinna szukać przekazu. - Miał pan dostać to dopiero jutro... Nie potrzebnie pan się fatygował...

Zacisnąłem zęby i wykrzywiłem twarz w uśmiechu. Złożyłem kilka szybkich podpisów i odliczyłem pieniądze.

- Jest za mało – powiedziałem nagle. - Za mało o dwanaście złotych.

Kobieta spojrzała na mnie ze zdziwieniem i znowu zaczęła chichotać, jakby usłyszała coś głupiego.

- Odliczyliśmy przekaz pocztowy.