Miłość nie wyklucza?

Dzieci opowiadają o czasach beztroski, sielanki, dorastania bez dyskryminacji i podziałów.

Działacze skupieni wokół akcji „Miłość nie wyklucza” pojawią się ze swoimi zdjęciami na billboardach w Polsce. Najpierw pojawią się jako dzieci z podpisem: "Gdy dorosnę, nie będę miał równych praw". Następnie pojawią się jako osoby dorosłe, które wyrosły z tych dzieci. Będą na nich ze swoimi partnerami tej samej płci. Podpis będzie brzmieć: „Żądamy ustawy o związkach partnerskich”.

Czyżby Polska nadrabiała zaległości i przygotowywała się do wprowadzenia związków partnerskich?

Agata: zdjęcie było zrobione kiedy byłam bardzo mała, prawdopodobnie jeszcze nie mówiłam ani nie chodziłam. Mam tu króciutkie włosy, białe śpioszki i głośno się śmieję. Niedługo zacznę dorastać i nie będę chciała chodzić w sukieneczkach i nosić warkoczyków. Będę lubiła biegać po drzewach i grać w piłkę z dziećmi z osiedla. Pójdę do szkoły, będę miała dużo koleżanek i kolegów. Dopiero po latach zrozumiem, że oni mogą robić rzeczy, których mnie nie wolno.

Kamila: Na zdjęciu mam 5 lat, jest dość zimno, więc jestem ciepło ubrana. Jestem na spacerze i bardzo się cieszę, bo lubię spacerować. Nie lubię za to za bardzo swojego uśmiechu, ale wszyscy dookoła mówią mi, że jest bardzo ładny. Niedługo podrosnę i się przyzwyczaję, bo będę dużo się śmiać. A potem zrozumiem, że nie mogę robić tego wszystkiego, co robią inni.

Ewa: Na zdjęciu mam 8 lat. Jestem prymuską. Przyjaźnię się z najładniejszą dziewczyną w klasie. Jest zazdrosna, gdy czasami wybieram zabawy z kimś innym. Nie lubię szkolnego fartuszka, który mam na sobie. Już za rok zamienię go na granatowy sweter z naszytą tarczą. Teraz moje ówczesne problemy wydają mi się błahe. Dlaczego? Dowiecie się już niebawem.

Małgorzata: Na zdjęciu mam 6 lat. Jako jedyna w przedszkolu miałam własną prywatną sesję zdjęciową. Podobno pozowałam jak zawodowa modelka. Moja zabawa i trud fotografa zaowocował II miejscem w konkursie fotografii dziecięcej. Nie cierpię sukienki, którą mam na sobie, ale na pierwsze prawdziwe spodnie będą musiała poczekać jeszcze dwa lata.

Jacek: W Polsce rządzi Jaruzelski, w domu mówi się o wolności, a ja mam cztery lata i całe dni spędzam w ogrodzie babci, która uczy mnie jak nazywają się rozmaite kwiaty i co im jest potrzebne do życia. Mówię: „Kocham papieża, bo jest dobry. I żaby kocham, bo są pożyteczne”. Nie wiem jeszcze, że kilkanaście lat później powiedzenie, kogo kocham, będzie się wiązało z dużymi kłopotami.

Piotr: Mam prawie trzy lata. Może tego po mnie nie widać, ale jestem wirtuozem gry drewnianą łyżką na garnkach i patelniach – dopiero z wiekiem stanę się cichszy i spokojniejszy. Ale prawie ćwierć wieku później pomyślę sobie, że jeśli po siedmiu latach szczęśliwego wspólnego życia nie mogę zalegalizować związku z moim chłopakiem, to należy złapać łyżkę i garnek, i naprawdę narobić hałasu.

Krzysztof: Na zdjęciu ja jako pierwszoklasista. Już wtedy zacząłem stawiać sobie cele i dążyć do nich za wszelką cenę. Kolejne osiągnięcia zachęcały mnie do realizacji coraz ambitniejszych wyzwań i przekonywały, że wszystko jest możliwe. W pewnym ważnym momencie mojego życia okazało się jednak, że są rzeczy bardzo łatwo osiągalne dla innych, a niemożliwe dla mnie. „C'est pas juste”, jak mawia mój ulubiony bohater, Titeuf.

Przemek: Zdjęcie z mojej osobistej prehistorii, sprzed pamięci, sprzed poczucia, że „ja” to „ja”. Zrobione anonimową ręką, na długo, zanim zrozumiałem, że świat dzieli „ja” na lepsze i gorsze. Stąd dziarska minka i ogniki ufności w oczach.

Marcin: Na zdjęciu mam prawie 6 lat i chodzę do zerówki. Mam na sobie żółtą koszulę, którą bardzo lubię. Mam też pucułowate policzki, których nie lubię, ale na szczęście za rok wyszczupleję. Pójdę do pierwszej klasy, założę granatowy mundurek z białym kołnierzykiem. Będę prymusem i ulubieńcem pani, ale koledzy też mnie polubią. Szczególnie Paweł, choć uczy się słabo… Jeszcze tego nie wiemy, ale mimo naszej przyjaźni różnimy się pod pewnym zasadniczym względem. Dopiero po latach zrozumiem, że mój serdeczny kolega Paweł może coś, czego mnie nie wolno...

Tomek: Na tym zdjęciu mam trzy lata. Przed rokiem urodziła mi się siostra i przeprowadziliśmy się z rodzicami do nowego mieszkania, ale dużo czasu spędzam u jednych i u drugich dziadków. Jestem otoczony rodzinnym ciepłem. Za kilkanaście lat będę na weselu siostry, a później naszego młodszego brata, ale oni nie będą na moim.

W Irlandii związki partnerskie zostały zatwierdzone przez Dail bez głosowania 1. lipca 2010 i następnie przeszły przez Seanad 8. lipca 2010 stosunkiem głosów 48-4, podpis prezydent Mary MacAleese zdobyły 19. lipca 2010. Prawo zostanie ogłoszone w grudniu 2010 a w życie wejdzie z dniem 1. stycznia 2011.

W chwili obecnej związki partnerskie w Irlandii już są uznawane przez urzędy państwowe (Revenue, Social Welfare), jednak nie wszystkie mają gotowe formularze.

We wrześniu 2010 badanie The Irish Times i Behaviour Attitudes wykazało poparcie 67% społeczeństwa dla małżeństw jednopłciowych. Poparcie większościowe rozciąga się na wszystkie grupy wiekowe z wyjątkiem 65 i więcej. 66% katolików wypowiedziało się za małżeństwami jednopłciowymi. 25% badanych wyraziło sprzeciw. Przeciw były osoby należące do starszej grupy wiekowej i pochodzące z wiejskich obszarów.

Badanie wykazało również, że 91% społeczeństwa irlandzkiego nie myśli gorzej o osobach, które ujawniły homoseksualizm. 60% badanych uważało, że wprowadzenie związków partnerskich nie było atakiem na instytucję małżeństwa.

Partie popierające legalizację małżeństw jednopłciowych w Irlandii to: Labour Party, the Green Party, the Socialist Party, Sinn Fein, Ogra Fianna Fail (młode skrzydło Fianna Fail).

Małżeństwa jednopłciowe możliwe są obecnie w Holandii, Belgii, Hiszpanii i Kanadzie a ponad 18 państw oferuje prawne uznanie związków jednopłciowych.

Irlandia jako jeden z ostatnich krajów Zachodniej Europy w roku 1992 zalegalizowała homoseksualizm.